Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brodnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Jan Raszkowski
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anna Maciejewska

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2018 r. w Brodnicy

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko Z. W.

o zapłatę

1/ zasądza od pozwanego Z. W. na rzecz powoda Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 340,00 zł ( trzysta czterdzieści złotych 00/100),

2/ oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3/ znosi wzajemnie między stronami koszty procesu.

Sędzia

/ Jan Raszkowski /

Sygn. akt I C 1707/17

UZASADNIENIE

Powód Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. w dniu 15 września 2017 roku wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew o zasądzenie od pozwanego Z. W. kwoty 938,79 zł oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dochodzona przez niego kwota wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej pomiędzy pozwanym, a poprzednim wierzycielem – (...) S.A. z dnia 24 lutego 2011 roku, do której to wierzytelności nabył prawa w drodze umowy cesji z poprzednim wierzycielem z dnia 06 września 2016 roku.

Wskazał, że na dochodzoną kwotę składały się kwoty wynikające z not obciążeniowych i faktur wystawionych przez poprzedniego wierzyciela. Do pozwu załączył również wykaz dokumentów oraz kwot szczegółowo wskazujących wysokość żądanych kwot oraz wskazujących daty wymagalności poszczególnych kwot (k. 16 i 18 akt).

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 17 listopada 2017 roku stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę zgodnie z właściwością ogólną pozwanego tutejszemu Sądowi.

Pozwany na rozprawie w dniu 23 marca 2018 roku wniósł o oddalenie powództwa podnosząc zarzut przedawnienia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 24 lutego 2011 roku pozwany zawarł z poprzednim wierzycielem – Cyfrowym P. umowę abonencką nr (...). Z treści umowy wynikało, iż umowę zawarł na okres 29 miesięcy, z zachowaniem promocyjnych warunków „Nowy Cyfrowy P. – Z. (...)”. Przyznano mu dekoder oraz ulgę w wysokości 1.331,64 zł. Umowa przewidywała m.in. to, iż może ulec przedłużeniu na okres dłuższy, w tym nieokreślony. W przypadku niedotrzymania wskazanych warunków umowa uprawniała wierzyciela do żądania zapłaty kary umownej, której górna granica stanowiła wysokość przyznanej ulgi. W dniu zawarcia umowy pozwanemu wydano również dekoder (...) wraz z kartą uprawniającą do odbioru telewizji. Ponadto powód przedłożył regulamin świadczenia usług obowiązujący od 01 stycznia 2009 roku, który szczegółowo opisywał pozostałe aspekty związane z zawartą umową i stanowił do niej załącznik.

(dowód: kopia umowy z dnia 24.02.2011 roku – k. 34 – 36, kopia protokołu wydania sprzętu – k. 37 akt, kopia regulaminu świadczenia usług – k. 38 – 41 akt)

W dniu 17 sierpnia 2011 roku dokonano zmiany warunków umowy w ten sposób, że pozwany miał płacić po 39,90 zł miesięcznie tytułem opłaty abonamentowej. W pozostałym zakresie umowa nie uległa zmianie.

(dowód: kopia potwierdzenia zmiany warunków – k. 33 akt)

W dniu 22 marca 2013 roku pozwany zawarł z poprzednim wierzycielem umowę abonencką o numerze (...). Z treści umowy wynikało, iż umowę zawarł na okres 29 miesięcy, z zachowaniem promocyjnych warunków „Nowy Cyfrowy P. 2013 M. M. ST”. Przyznano mu dekoder oraz ulgę w wysokości 785,57 zł. Miał uiszczać miesięczną opłatę za dekoder w wysokość 5,00 zł. W okresie objętym promocją miesięczna opłata abonamentowa miała wynosić 44,90 zł, zaś po upływie promocji 64,90 zł. Umowa przewidywała m.in. to, iż może ulec przedłużeniu na okres dłuższy, w tym nieokreślony. W przypadku niedotrzymania wskazanych warunków umowa uprawniała wierzyciela do żądania zapłaty kary umownej, której górna granica stanowiła wysokość przyznanej ulgi.

(dowód: kopia umowy z 22.03.2013 roku – k. 28 – 32 akt)

W dniu 16 kwietnia 2014 roku poprzedni wierzyciel wystawił pozwanemu notę obciążeniową nr (...) w wysokości 440,38 zł tytułem kary za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym.

(dowód: kopia noty nr NO/126285708/14/04/01 – k. 26 akt)

W dniu 9 marca 2016 roku poprzedni wierzyciel wystawił pozwanemu notę obciążeniową nr (...) w wysokości 340,00 zł tytułem kary za brak sprzętu.

(dowód: kopia noty nr NO/126285708/16/03/01 – k. 27 akt)

W dniu 6 września 2016 roku poprzedni wierzyciel – (...) S.A. w W. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, która to umowa dotyczyła również wierzytelności wobec pozwanego, co wynikało z przedłożonego wyciągu z listy dłużników.

(dowód: potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia umowy przelewu wierzytelności – k. 21 – 22 akt, potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia wyciągu z listy dłużników – k. 25 akt)

W dniu 21 października 2016 roku powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 1.096,12 zł w terminie do 24 października 2016 roku pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Powód nie przedłożył jednak ani dowodu odbioru, ani nadania tegoż wezwania.

(dowód: kopia wezwania do zapłaty – k. 17 akt)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty oraz ich kopie, których autentyczność nie była kwestionowana przez pozwanego.

Sąd zważył, co następuje:

Pozwany nie zaprzeczył, by łączyła go umowa o treści wskazanej przez powoda, ograniczył się jedynie do podniesienia zarzutu przedawnienia. Sąd winien zatem w pierwszej kolejności rozważyć kwestię przedawnienia roszczenia.

Powód w pozwie oraz załącznikach do niego szczegółowo wskazał datę wymagalności składowych części dochodzonej kwoty. Wymagalność następowała w okresie od 24 sierpnia 2013 roku do 23 marca 2016 roku, kiedy to wystawiono ostatnią z not obciążeniowych.

Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest określona w art. 56 i nast. ustawy Prawo Telekomunikacyjne (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1907 t.j.). Ustawa ta nie przewiduje szczególnych przepisów w zakresie przedawnień roszczeń, stąd też Sąd uznając je za roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przyjął 3 letni okres przedawnienia roszczeń określony w art. 118 k.p.c.

Powód sam wskazał daty wymagalności części składowych roszczenia. Z tych danych wynika, iż jedynie roszczenie w zakresie kwoty 340,00 zł wynikające z noty obciążeniowej nr (...) z dnia 9 marca 2016 roku nie jest jeszcze przedawnione. W stosunku do pozostałych części składowych roszczenia 3 letni przedawnienia upłynął, zatem należy uznać, iż pozwany skutecznie podniósł zarzut przedawnienia w stosunku do tychże części.

Legitymacja procesowa powoda również nie była przez pozwanego kwestionowana. Zgodnie z przepisem art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Powód zawarł z poprzednim wierzycielem umowę przenoszącą na jego rzecz m.in. wierzytelność wobec pozwanego. Umowa była prawidłowa i ważna, a zatem powód skutecznie wykazał nabycie wierzytelności i tym samym również swoją legitymację procesową.

Pozwany nie kwestionował treści łączącej go z poprzednim wierzycielem umowy. Sąd badając ją nie stwierdził, by jej zapisy były sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, ani by rażąco naruszały interesy pozwanego jako konsumenta. Umowa wiązała zatem strony w pełni.

W świetle powyższych rozważań należy uznać, że na uwzględnienie zasługiwało roszczenie do wysokości 340,00 zł, wobec czego Sąd zasądził w punkcie pierwszym sentencji wyroku tą kwotę od pozwanego na rzecz powoda.

W punkcie drugim sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, bowiem pozwany skutecznie podniósł zarzut przedawnienia.

W punkcie trzecim sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie koszty winny być wzajemnie zniesione.

SSR Jan Raszkowski