Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brodnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Jan Raszkowski
Protokolant:	st. sekretarz sądowy Emilia Czubak

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2017 r. w Brodnicy

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko M. M.

o zapłatę

1/ oddala powództwo,

2/ zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5 251,62 zł (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt jeden złotych 62/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia

/ J. R. /

Sygn. akt I C 1416/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Banku (...) S.A. w W. w dniu 26 sierpnia 2016 roku wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew o zasądzenie od pozwanego M. M. kwoty 21.895,70 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 14.081,16 zł od dnia 27 sierpnia 2016 roku oraz kosztów postępowania.

Wskazał, że dochodzona przez niego kwota wynika z umowy pożyczki gotówkowej z dnia 17 czerwca 2009 roku zawartej pomiędzy nim, a pozwanym. Wskazał, że wezwał pozwanego do zapłaty, jednakże ten nie spełnił jego żądań.

Na dochodzoną kwotę składały się:

- 14.081,16 zł tytułem należności głównej,

- 979,00 zł tytułem należności z tytułu opłat i prowizji,

- 6.835,54 zł tytułem odsetek umownych liczonych do dnia 26 sierpnia 2016 roku.

Na poparcie swych twierdzeń do pozwu załączył wyciąg ze swych ksiąg rachunkowych z dnia 26 sierpnia 2016 roku.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda z dnia 26.08.2016 roku – k. 12 akt)

Postanowieniem z dnia 8 listopada 2016 roku w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Wskazywał, że powód nie udowodnił istnienia, zasadności, wymagalności i wysokości dochodzonego roszczenia. Twierdził, że powód nie przedłożył żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, że roszczenie w ogóle istnieje i jest wymagalne – w tym umowy pożyczki. Pozwany wskazywał, że przedkładane dowody nie miały waloru dokumentów, albowiem nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez podmioty uprawnione, a jedynie pracownika powoda. Ponadto podniósł zarzut przedawnienie, jak również wskazał, że nie ma dowodu wypowiedzenia umowy, co znaczy że nie została ona skutecznie wypowiedziana, i tym samym roszczenia nie są wymagalne. Wskazał także, że z dokumentów załączonych do pozwu nie wynika sposób wyliczenia roszczenia głównego oraz odsetek, jak również nie wskazano co składa się na żądaną kwotę tytułem opłat i prowizji bankowych.

W dniu 28 marca 2017 roku powód złożył pismo procesowe modyfikujące żądania pozwu. Zażądał zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 14.081,16 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia 29 sierpnia 2016 roku, kwoty 735,00 zł i kwoty 6.366,75 zł. Wskazał, że kwota 14.081,16 zł to należność główna, 735,00 zł to opłaty i prowizje bankowe, zaś kwota 6.366,75 zł to odsetki naliczone do dnia 28 sierpnia 2016 roku. Ponadto wskazał, że na odsetki składały się 1.527,58 zł tytułem odsetek umownych liczonych od dnia 17 marca 2013 roku do 22 listopada 2013 roku, 626,69 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie naliczonych w okresie od 17 marca 2013 roku do 28 sierpnia 2016 roku, 4.212,48 zł tytułem odsetek za opóźnienie liczonych od dnia 22 listopada 2013 roku. Na kwotę 735,00 zł składały się natomiast 630,00 zł tytułem składek od ubezpieczenia, 105,00 zł tytułem kosztów pięciu wezwań do zapłaty.

Wskazał, że co prawda nie przedłożył treści umowy, ale pozwany w sposób dorozumiany przyznał jej istnienie, zaś z przedłożonych dowodów wynikało, iż otrzymał on od powoda przelew w wysokości 20.000,00 zł. Wskazał, że pozwany zaprzestał płacenia rat pożyczki, stąd skierowano do niego wypowiedzenie umowy, które te odebrał w dniu 14 października 2013 roku. Twierdził, że w przypadku kwestionowania przez pozwanego okoliczności sprawy to on winien wskazać przeciwdowody co do twierdzeń powoda, a nie ograniczać się do zwykłego zaprzeczania. Ponadto wskazał, że termin przedawnienie winien być liczony co najwyżej od upływu okresu wypowiedzenia umowy, który to termin przedawnienie nastąpiłby w dniu 21 listopada 2016 roku, zaś powód wniósł pozew w dniu 26 sierpnia 2016 roku, co skutecznie przerwało bieg terminu i tym samym nie doszło do przedawnienia roszczeń.

Na poparcie swych żądań i twierdzeń załączył do pisma również wyciąg ze swych ksiąg rachunkowych z dnia 28 sierpnia 2016 roku.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda z dnia 28 sierpnia 2016 roku – k. 72 – 73 akt)

Na rozprawie w dniu 21 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda wskazał, że zasądzenie roszczenia może nastąpić także z uwzględnieniem reguł bezpodstawnego wzbogacenia, zaś pozwany podtrzymał wyrażone już uprzednio zarzuty.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód załączył do pozwu wydruki z operacji na rachunku bankowych w okresie od 17 czerwca 2009 roku do 28 marca 2017 roku. Wynikało z nich, że w dniu 17 czerwca 2009 roku przyznano mu kwotę 20.000,00 zł, jak również że w tym okresie pozwany dokonywał nieregularnych wpłat i wypłat na rachunek w różnych wysokościach.

(dowód: wyciągi z rachunku bankowego pozwanego – k. 74 – 106 akt)

Na okoliczność wykazania wysokości odsetek w okresie trwania umowy powód przedłożył komunikaty zmieniające wysokość odsetek od dnia 7 marca 2013 roku, 6 czerwca 2013 roku, 4 lipca 2013 roku, 9 października 2014 roku, 5 marca 2015 roku, 1 stycznia 2016 roku, które szczegółowo wskazywała wysokość odsetek we wskazanych okresach.

(dowód: kopie komunikatów – k. 107 – 120 akt)

Przedłożył również wyciąg z tabeli prowizji i opłat obowiązującej od dnia 1 lipca 2016 roku, w której wskazano wysokość opłat za niektóre czynności powoda, w tym m.in. wezwań do zapłaty.

(dowód: kopia wyciągu z tabeli – k. 125 – 127 akt)

W dniu 2 października 2013 roku powód skierował do pozwanego wypowiedzenie umowy pożyczki oraz wezwał pozwanego do zapłaty wskazanych w piśmie kwot w terminie 7 dni. Powód przedłożył również dowód odebrania przez pozwanego tegoż pisma.

(dowód: wypowiedzenie umowy – k. 128 akt wraz ze zwrotem – k. 129 akt)

Następnie powód w dniach 3 grudnia 2013 roku, 11 sierpnia 2014 roku, 15 grudnia 2014 roku, 8 października 2015 roku, 8 lipca 2016 roku wzywał pozwanego do zapłaty wskazanych w treści wezwań kwot. Z przedłożonych zwrotów wynikało, iż pozwany odebrał wszystkie z wezwań.

(dowód: kopie wezwań – k. 130, 133, 136, 139, 142 i 17 wraz ze zwrotami – k. 131 – 132, 134 – 135, 137 – 138, 140 – 141 i 18 – 19 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty oraz ich kopie. Ich moc dowodowa była kwestionowana przez pozwanego, jednakże Sąd uznał je za prawdziwe.

Powód nie przedłożył najbardziej istotnego z możliwych do przeprowadzenia w celu rozstrzygnięcia sprawy. Nie przedłożono bowiem treści umowy łączącej pozwanego z powodem. Sąd nie mógł zbadać jej treści, zwłaszcza pod kątem zapisów dotyczących jej wypowiedzenia, jak również wysokości roszczenia. Nie można jej było również zbadać pod kątem ewentualnych zapisów, które naruszając prawa pozwanego mogły prowadzić do nieważności części umowy.

Dowody przedłożone przez powoda świadczyły jedynie o tym, że pozwany uzyskał od niego pewną kwotę pieniędzy, a później po wypowiedzeniu umowy, której treść nie jest znana, był wzywany do zapłaty kwot wynikających z tej umowy.

Zgodnie z przepisem art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. To na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia swych twierdzeń.

Zaproponowane przez niego dowody jedynie pośrednio wskazywały, że strony łączyła umowa pożyczki. Brak jej treści nie pozwala jednak na dokładne zweryfikowanie twierdzeń stron.

Skoro zatem powód nie sprostał spoczywającemu na nim obowiązku udowodnienia istnienia umowy oraz wskazania jej treści, roszczenie należało oddalić, o czym Sąd orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł o przepis art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Powód przegrał proces, a zatem powinien był zwrócić w całości koszty procesu pozwanemu, na które składały się koszty dojazdu na rozprawy zgodnie z oświadczeniem, opłaty od udzielonych pełnomocnictw oraz koszty zastępstwa prawnego.

Sędzia