Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brodnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	As. SR Dawid Sztuwe
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Emilia Czubak

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2018 r. w Brodnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko I. K.

o zapłatę

oddala powództwo

Asesor Sądowy

/ D. S. /

Sygn. akt. I C 599/18

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2018 r. (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wystąpił przeciwko I. K. o zapłatę kwoty 961,32 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, że pozwana w dniu 8 sierpnia 2014 r. zawarła umowę pożyczki z W..pl sp. z o.o., tj. poprzednikiem prawnym powoda.
W związku z tym, że pozwana nie spełniła świadczenia w wyznaczonym terminie, w ocenie powoda wystąpienie z niniejszym powództwem było konieczne i uzasadnione.

Uwzględniając w całości roszczenia powoda, wydano w dniu 16 kwietnia 2018 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Pozwana w przepisanym terminie wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym przyznała, iż zawarła ze spółką (...).pl umowę pożyczki i nie zwróciła pożyczki w terminie. Pozwana podniosła jednak zarzut przedawnienia wskazując, że roszczenie powoda przedawniło się 7 października 2017 r.

Na rozprawie w dniu 17 lipca 2018 r. pozwana podtrzymała swoje twierdzenia zawarte w sprzeciwie. Powód nie stawił się na rozprawę i nie złożył pisma przygotowawczego, w którym odniósłby się do twierdzeń pozwanej. Zezwolenie na złożenie takiego pisma przygotowawczego powód otrzymał wraz z wezwaniem na rozprawę.

Sąd ustalił, co następuje:

Na podstawie ramowej umowy pożyczki o numerze (...) zawartej w formie elektronicznej pożyczkodawca W..pl sp. z o.o. z siedzibą w W., wypłacił w dniu 8 sierpnia 2014 r. I. K. kwotę 750 zł. Była to pożyczka udzielona w ramach tzw. (...). Pożyczka została udzielona na okres 60 dni, a termin jej spłaty przypadał na dzień 7 października 2014 r.

Dowód:

- ramowa umowa pożyczki nr (...)- k. 41-55

W dniu 1 grudnia 2017 r. na podstawie umowy przelewu wierzytelności, w ramach transakcji sekurytyzacji zawartej między (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym a W..pl sp. z o.o., powód nabył wierzytelność w stosunku do pozwanej wynikającej z umowy pożyczki z 8 sierpnia 2014 r.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z 01.12.2017 r. z załącznikami- k. 15-29

O zmianie wierzyciela I. K. została zawiadomiona pismem z 1 grudnia
2017 r., a pismem z 12 grudnia 2017 r. wezwano I. K. do zapłaty zaległej pożyczki.

Dowód:

- zawiadomienie o zmianie wierzyciela- k. 39

- wezwanie do zapłaty- k. 40

I. K. nie spłaciła pożyczki w terminie.

okoliczność bezsporna

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do pozwu, których wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu. Pozwana zresztą nie zaprzeczała, że zawarła umowę pożyczki oraz nie zwróciła kwoty pożyczki w terminie.

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy, albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W związku z tym, że umowa pożyczki została zawarta między konsumentem a przedsiębiorcą pożyczkowym, w sprawie miały także zastosowanie przepisy ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. 2018, poz. 933), co wynika z art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 wyżej wskazanej ustawy.

Z umowy pożyczki wynikało, że termin spłaty pożyczki został określony na dzień
7 października 2014 r., stąd roszczenie o zwrot pożyczki stało się wymagalne od dnia
8 października 2014 r. i od tego dnia pożyczkodawca był uprawniony do skutecznego dochodzenia roszczenia wraz odsetkami za opóźnienie. Wymagalność to cecha roszczenia wyrażająca się w istnieniu prawnej możliwości skutecznego żądania przez wierzyciela spełnienia przez dłużnika świadczenia

Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W niniejszej sprawie termin przedawnienia roszczenia wynosił 3 lata (art. 118 kc), albowiem niewątpliwie roszczenie wynikające z umowy pożyczki było związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Spółka (...).pl w sposób stały i zorganizowany trudni się udzielaniem pożyczek, a jej działalność jest nastawiona na osiąganie zysku. Z kolei obecny wierzyciel, tj. powód, zawodowo zajmuje się skupowaniem roszczeń i ich windykacją.

W związku z powyższym, jeżeli roszczenie o zwrot pożyczki stało się wymagalne
8 października 2014 r. to termin jego przedawnienia upływał z dniem 8 października 2017 r. Od 9 października 2017 r. roszczenie powoda należało traktować jako przedawnione.

W myśl art. 117 § 1 kc po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zasadne podniesienie zarzutu przedawnienia winno skutkować oddaleniem powództwa.

Pozwana w niniejszej sprawie podniosła skutecznie zarzut przedawnienia, albowiem z ustaleń Sądu wynikało, że już w chwili wytoczenia powództwa, tj. 30 marca 2018 r., roszczenie względem pozwanej było przedawnione. Powód z kolei nie przedstawił jakichkolwiek okoliczności, które mogły skutkować przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 k.c.). Ciężar udowodnienia faktu przerwania biegu przedawnienia spoczywał na powodzie, albowiem z tego faktu wywodziłby pozytywne dla siebie skutki prawne.

W tym miejscu należy wskazać, że nawet gdyby pozwana nie podniosła zarzutu przedawnienia to roszczenie powoda i tak podlegałoby oddaleniu jako przedawnione. Zarzut pozwanej w istocie należało traktować jako zwrócenie uwagi na przedawnienie roszczenia z mocy prawa.

Od 9 lipca 2018 r. weszły w życie przepisy ustawy z 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy- Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018, poz. 1104, zwaną dalej „ustawą”)., które wprowadziły istotne zmiany w zakresie instytucji przedawnienia, a zwłaszcza w odniesieniu do roszczeń kierowanych w stosunku do konsumentów.

Zgodnie z art. 117 §2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Z kolei w myśl
art. 5 ust. 4 ustawy roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w Kodeksie cywilnym, w brzmieniu nadanym ustawą. Ustawodawca przyjął zatem zasadę, że nowe przepisy w zakresie przedawnienia mają także zastosowanie do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy.

W chwili wytaczania powództwa, tj. 30 marca 2018 r. oraz na dzień zamknięcia rozprawy, tj. 17 lipca 2018 r. roszczenie powoda w stosunku do pozwanej było przedawnione. I przedawnienie to nastąpiło z mocy prawa, stąd zarzut pozwanej nie był nawet konieczny, aby Sąd był uprawniony do oddalenia powództwa.

Rozwiązanie przyjęte przez ustawodawcę od 9 lipca 2018 r. podyktowane jest potrzebą zapewnienia konsumentowi, jako słabszej stronie stosunku prawnego, niezbędnej ochrony ( Zob. uzasadnienie do projektu ustawy druk 2216, http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/druk.xsp?nr=2216, dostęp na dzień 08.08.2018 r. ).

W związku z tym, że skutek przedawnienia będzie następował z mocy samego prawa, ustawodawca wprowadził nowy przepis, tj. art. 117 ¹ k.c. mającej charakter klauzuli generalnej, określającej przesłanki podlegające ocenie organu stosującego prawo, dokonywanej w odniesieniu do standardów pozaustawowych. Pozwoli to sądowi, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, na nieuwzględnienie upływu terminu przedawnienia. Proponowana regulacja złagodzi tym samym rygor ustawowego skutku upływu terminu przedawnienia ( Zob. uzasadnienie do projektu ustawy- druk 2216, http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/druk.xsp?nr=2216, dostęp na dzień 08.08.2018 r. ).

Zgodnie z art. 117 ¹§ 1 k.c. w wyjątkowych przypadkach sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności. Korzystając z uprawnienia, o którym mowa w § 1, sąd powinien rozważyć w szczególności:

1) długość terminu przedawnienia;

2) długość okresu od upływu terminu przedawnienia do chwili dochodzenia roszczenia;

3) charakter okoliczności, które spowodowały niedochodzenie roszczenia przez uprawnionego, w tym wpływ zachowania zobowiązanego na opóźnienie uprawnionego w dochodzeniu roszczenia (art. 117 ¹§ 2 k.c.).

W niniejszej sprawie w ocenie Sądu nie zaszły jakiekolwiek okoliczności, które winny skutkować zastosowanie art. 117 ¹§ 1 k.c. Termin przedawnienia był wystarczający długi, aby podmiot profesjonalnie trudniący się udzielaniem pożyczek mógł domagać się realizacji swojego prawa. Nietrudno założyć, że podmiot taki dysponuje zespołem pracowników i środków, które umożliwiają podjęcie działań windykacyjnych, w tym skutkujących przerwaniem biegu przedawnienia. Nie bez znaczenia pozostaje w niniejszej sprawie także fakt, iż powód nabył wierzytelność już po upływie terminu przedawnienia i jeszcze przed wejściem życie nowych przepisów regulujących instytucję przedawnienia, a jako profesjonalista wiedział, że dochodzenie takich roszczeń na drodze sądowej jest ryzykowne, albowiem pozwany dłużnik mógłby zawsze podnieść zarzut przedawnienia.

O nieuwzględnieniu terminu przedawnienia nie mogło także decydować zachowanie dłużnika. Dłużnik od dnia zawarcia umowy nie zmienił miejsca zamieszkania, a więc był cały czas „do dyspozycji” swojego wierzyciela. Z kolei brak spłaty zobowiązania samo w sobie nie jest sprzeczne z zasadami słuszności. Jest jedynie sprzeczne z treścią zobowiązania.

Zresztą zastosowanie art. 117 ¹ kc stanowić powinno wyjątek. Dostrzegł to ustawodawca, który w uzasadnieniu do projektu ustawy wprost wskazał, że rozważenie interesów stron i wzgląd na zasady słuszności mogłoby prowadzić do nieuzasadnionego nieuwzględniania przedawnienia. Konieczne jest zatem, aby istniała wyjątkowość (nadzwyczajność, nietypowość) danego przypadku ( Zob. uzasadnienie do projektu ustawy- druk 2216, http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/druk.xsp?nr=2216, dostęp na dzień 08.08.2018 r. ).

W niniejszej sprawie taka nadzwyczajność i nietypowość naturalnie nie występuje.
Z kolei Sąd nie jest zobowiązany, aby w tym zakresie prowadzić szczegółowe postępowanie dowodowe z urzędu. Działania takie winny być przede wszystkim podjęte przez powoda, który z wystąpieniem szczególnych okoliczność wiązałby pozytywne dla siebie skutki prawne.

Mając na uwadze powyższe, roszczenie powoda należało uznać za przedawnione, co skutkowało oddaleniem powództwa.

Powód był stroną przegrywającą sprawę w rozumieniu art. 98 § 1 kpc, ale pozwana nie poniosła w niniejszej sprawie jakichkolwiek kosztów, stąd nie było potrzeby o ich orzeczeniu w myśl art. 108 § 1 kpc. Stwierdzenie w art. 108 § 1 kc, że sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji, aktualizuje się bowiem wówczas, gdy w ogóle istnieje jakiś przedmiot rozstrzygnięcia.

/Asesor sądowy/

D. S.