Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brodnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy- I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Dawid Sztuwe
Protokolant:	sekretarz Anna Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2023 r. w Brodnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko D. M.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  obciąża powódkę kosztami procesu.

/Sędzia/

D. S.

Sygn. akt I C 157/22

UZASADNIENIE

Powód E. sp z o.o. w W. wystąpiła przeciwko D. M. o zapłatę kwoty 1.207,47 zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie oraz wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego żądania powódka wskazał, że pozwany w dniu 15.10.2020 r. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki, z której to umowy pozwany nie wywiązał się. Na kwotę roszczenia głównego składają się następujące kwoty: 1.154,93 zł jako kapitał i prowizja i 250,93 zł jako skapitalizowane odsetki za opóźnienie i odsetki kapitałowe 52,54 zł. Powód przedstawił również okoliczności cesji (k. 3-6v).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że roszczenie nie zostało udowodnione co do zasady i wysokości. Nadto pozwany zaprzeczył, aby w ogóle zawierał umowę pożyczki o numerze (...) ( k. 79-79v).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione co do zasady i wysokości.

W stosunku do roszczenia powoda istotne było ustalenie, czy, jaką i kiedy pozwany zawarł umowę i jakie były warunki jej realizacji. Powód winien był zatem ściśle udowodnić z jakiego tytułu zostały naliczone kwoty składające się na roszczenie główne. W dalszej kolejności kluczowe było udowodnienie, że powód nabył skutecznie wierzytelność, a więc posiada legitymację czynną.

Strony zgodnie z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. i 6 § 2 k.p.c. mają obowiązek nie tylko przedstawić Sądowi twierdzenia, z których wywodzą skutki prawne, ale też dowody, na podstawie których Sąd będzie mógł ocenić czy twierdzenia te są prawdziwe czy też powoływane są jedynie dla uzyskania korzystnego rozstrzygnięcia. Każda ze stron ma obowiązek dowodzenia faktów, z których wywodzi swoje prawa (i co do których w świetle przepisów prawa materialnego spoczywa na niej ciężar dowodu).

Legitymacja procesowa jest jedną z przesłanek materialnych, czyli okoliczności stanowiących w świetle norm prawa materialnego warunki poszukiwania ochrony prawnej na drodze sądowej. Sąd dokonuje oceny jej istnienia w chwili orzekania co do istoty sprawy (wyrokowania), a brak legitymacji procesowej – czynnej bądź biernej – prowadzi do oddalenia powództwa.

Powód jest profesjonalistą zawodowo trudniącym się nabywaniem wierzytelności i dochodzącym swych roszczeń w postępowaniu sądowym. Winien on zatem posiadać dowody pozwalające na stwierdzenie istnienia i wysokości wierzytelności. Jednym z obowiązków zbywcy wierzytelności było przekazanie nabywcy wszystkich istotnych dokumentów związanych z zawarciem i realizacją umów bankowych. Niezbędnym jest bowiem udowodnienie swej legitymacji czynnej.

W ocenie Sądu powód temu nie sprostał. W pierwszej kolejności należy wskazać, że w sprawie występowało szereg podmiotów, które miały być (na różnym etapie) zaangażowane w realizację spornej umowy pożyczki, tj. powód, DeltaWise, (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. Dokumenty obrazujące historię operacji były wyjątkowe niespójne. Raz posługiwano się numerem (...) i datą zawarcia: 15.10.2020 ( k. 23). Innym razem wskazywano numer (...) i datę: 10.09.2020 r. ( k. 29). W tym drugim przypadku umowa pożyczki miała mieć charakter refinansujący ( k. 30), ale w aktach sprawy próżno było szukać dokumentów wskazujących na zawarcie umowy refinansowej. Dodatkowo powód przedstawił również wydruk umowy z 15.10.2020 r. o numerze (...) ( k. 33) i to także o charakterze refinansującym. Dwa wydruki umowy wskazywały na tą samą kwotę pożyczki.

Nadto sporna umowa miała być zawarta za pomocą środków komunikowania się na odległość. Taka forma jest oczywiście dopuszczalna, co wynika z art. 5 pkt 13 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. 2018, poz. 933, zwana dalej „ustawą”). Jednak zawarcie umowy pożyczki z pominięciem tradycyjnej, pisemnej formy, nie zwalnia powoda z obowiązku udowodnienia swojego roszczenia, w tym przede wszystkim wykazania, że pozwany złożył oświadczenie woli w przedmiocie zawarcia umowy. Udzielanie pożyczek za pomocą środków komunikacji elektronicznej stanowi wciąż ryzyko pożyczkodawcy, a w konsekwencji powód winien już w chwili zawierania umów w takiej formie odpowiednio zabezpieczyć dowody konieczne do udowodnienia roszczenia wywodzącego się z umowy pożyczki. Brak było jednak informacji o przebiegu procedury uwiarygadniającej podmiot zawierający umowę, np. potwierdzenie przelewu weryfikacyjnego. Zawarcie umowy przez pozwanego nie zostało zatem udowodnione.

Wątpliwości Sądu budziło również to, czy przedmiot umowy pożyczki został w ogóle wydany (udostępniony) pozwanemu. Z twierdzeń powoda wynikało, że sporna umowa miała charakter pożyczki refinansującej. Powód nie przedstawił jednak dowodów wskazujących na jakich warunkach i kiedy pozwany miał zawrzeć pierwotną umowę. Sąd nie miał zatem możliwości weryfikacji twierdzeń powoda o refinansujących charakterze umowy pożyczki będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Nadto powód nie wykazał, że kwota refinansująca została rzeczywiście uiszczona, a co było istotne z punktu widzenia realizacji interesu pozwanego. Kwoty umów nie zostały bowiem przekazane bezpośrednio rzekomemu pożyczkobiorcy, a w aktach spraw nie odnotowano potwierdzenia wypłat kwot pożyczek (refinansujących).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 kpc.

/Sędzia/

D. S.